Schiqu

Door de geïsoleerde ligging van Spokanië is er een eigen ontwikkeling van de flora en fauna mogelijk. Deze ontwikkeling komt onder andere tot uiting in een bepaald soort hert, de schiqu (spreek uit: siekoe). Een schiqu valt op door zijn korte staart, zijn huid met lichtbruine vlekken, zijn korte gewei en zijn geringe grootte (gemiddeld 1 meter hoog).

In de jaren zeventig van de vorige eeuw was dit dier tot uitsterven gedoemd en daarom stelde de regering alle pogingen in het werk om het voortbestaan te garanderen. De belangrijkste bepaling was wel een absoluut jachtverbod op de schiqu. Dit betekende veel voor wildliefhebbers, want het vlees van de schiqu wordt zeer gewaardeerd. Ook de jagers - vooral in de katholieke streken een categorie om serieus rekening mee te houden - waren niet blij met het jachtverbod. Verder probeerde men de schiqus over te brengen in de šarkdomenns en de reservaten waar de bescherming en verzorging makkelijker is dan in de woeste streken waar zij van nature thuishoren, zoals het Kulano- en Girdes-gebergte en de bossen van Noord-Pegrevië.

Ook werd veel aandacht besteed aan de juiste verhouding van mannetjes en vrouwtjes in de verschillende kuddes. Een van de grootste moeilijkheden is daarbij, dat een nieuw mannetje of vrouwtje niet geaccepteerd wordt in een nieuwe kudde. Een mannetje wordt pas dan geaccepteerd, als hij machtiger blijkt dan de leider in die kudde, en een vrouwtje pas als zij zwakker blijkt dan de meeste andere vrouwtjes. Heeft ze namelijk meer invloed, dan worden de andere vrouwtjes jaloers vanwege haar aantrekkingskracht op de mannelijke helft van de kudde en zal ze uitgestoten worden. Om te kunnen beoordelen of een nieuwe schiqu in een andere kudde geaccepteerd zal worden of niet is een maandenlange observatie noodzakelijk.

De regering richtte in 1979 een speciale stichting op die alle maatregelen moest uitvoeren om de schiqu tegen uitsterven te behouden. Dat was de Ânt-schiqu-dodos (ÂSD; Tegen het uitsterven van de schiqu). In de jaren tachtig telde de stichting op het hoogtepunt ca. 150.000 leden, 120 wetenschappelijke medewerkers en ca. 800 assistenten die alle hun steentje bijdroegen om de nog 1000 gras en bladeren etende schiqus te redden. Tussen 1984 en 2002 was Elsa Lokiy-Greem voorzitter van de stichting; zij had haar dierenartsenpraktijk geheel aan de kant geschoven in het belang van de schiqus.

Anno 2014 telt de stichting nog maar ca. 20.000 leden en een kleine 400 medewerkers. Deze inkrimping is een gevolg van het succes van de stichting: het aantal schiqus is toegenomen tot meer dan 8.000, en de instandhouding van dit dier is voornamelijk nog een kwestie van verstandig natuurbeheer. De dieren kunnen het momenteel zelf weer redden en er mag in beperkte mate ook weer op gejaagd worden.