 Spokanisch Archief |
|
Spokanisch Archief |
Oude wijk rondom Afstoen-lirrotiy met de 13e-eeuwse tempel. Een wirwar aan straatjes met kleine huizenblokken die alle een eigen nummer hebben, terwijl gewone huisnummers ontbreken.
Een volkswijk in Zuidoost-Amahagge; tussen 1946-55 uit de grond gestampt; de kwaliteit van de woningen bleek zo slecht dat de hele wijk tussen 1970-75 gesloopt is en opnieuw opgebouwd. De eenvormige rijtjeshuizen vormen hier tegenwoordig een voor Spokanische begrippen opvallend stedenbouwkundig aspect. Omdat de straten hier naar bomen zijn genoemd, noemen de bewoners hun wijk zelf Bomenwijk.
Oorspronkelijk een arbeiderswijk met pakhuizen in het havengebied; ten noorden van het Amahagge-kanaal wordt de wijk begrensd door de Avenū-Sinto-Tygyraniy, ten zuiden van het water door de wijk Moeni-oftian, in het oosten door de spoorlijn. Na de verplaatsing en sanering van de havens in de jaren zestig is de wijk verloederd en gekraakt; hier speelde zich het alternatieve leven in de jaren 70 en 80 af, waarbij de actiegroep Port-wuma een belangrijke rol speelde. Port-wuma ontwikkelde zich tot een professioneel geleide organisatie die het karakter van een echt wijkbestuur aannam - maar feitelijk wel illegaal; zij gaven de weekkrant Amahāko uit, waarin het doen en laten van het gemeentebestuur en andere autoriteiten kritisch werd gevolgd. Als reactie op al deze jongereninitiatieven, waar ook steeds meer oudere wijkbewoners, en zelfs progressieve politici, achter kwamen te staan, is de gemeente Amahagge in 1986 een project gestart om de wijk te renoveren. Het moest een fraai woongebied worden waar ook beter gesitueerden zich zouden thuisvoelen. Veel oude pakhuizen werden verbouwd tot appartementen, de arbeidershuisjes werden opgeknapt en er was veel aandacht voor de inrichting van de openbare ruimte en voorzieniningen op cultureel en sociaal gebied. De gemeente heeft in 1986 echter niet kunnen voorzien dat de wijk anno 2005 grote aantrekkingskracht uitoefent op de yuppen, en er steeds meer dure appartementen worden gerealiseerd.
Stadswijk in Noordoost-Amahagge. Omstreeks 1930 zijn hier de eerste lanen aangelegd en de eerste villa's gebouwd. Maar een echte chique villawijk is het nooit geworden. Een groot deel van de grond tussen de bestaande bebouwing en de sportvelden ligt nog steeds braak. Er zijn wel plannen om hier in woningbouw te voorzien maar de tijd lijkt nog niet rijp voor luxueuze villa's. Tegenwoordig prefereren de welgestelden een appartement in Port-arābe, en beginnen de bestaande villa's wat te vervallen. Vele ervan zijn verbouwd tot kantoren of worden bewoond door een aantal gezinnen, die hier een soort "woongemeenschap" vormen, zoals ook in Denemarken populair is.
Een voormalig dorp dat in de loop der tijd vanwege de uitbreiding van Amahagge in de stad als wijk is geļntegreerd. Het centrum van de wijk heeft zijn dorpse karakter met 18e- en 19e-eeuwse huisjes nog behouden.
De meest oostelijke wijk ten zuiden van het Amahagge-kanaal. De naam ("Rodeman-land") herinnert aan een voormalig land dat in het bezit was van een landeigenaar met rood haar. De wijk is in een aantal verschillende periodes gebouwd, wat duidelijk is te zien aan de verschillende stratenpatronen en bouwstijlen. Tussen Mindarater-ark en de rest van de stad ligt nog een brede strook terrein braak. Hier dient hoogwaardige en duurzame woningbouw te komen die tevens moet zorgen dat de wijk minder geļsoleerd komt te liggen.
Tussen het centraalstation (Amahagge-Kanol), de wijk Port-arābe en het Heelfer-pārc ligt een wijk die voor een deel nog bestaat uit een wirwar van straatjes en kleinschalige 17e- en 18e-eeuwse bebouwing. De huizenblokken hebben nummers, maar huisnummers ontbreken. Het centrum van de wijk is het Moeni-lirrotiy, waarnaar de wijk ook is genoemd. Het oostelijke deel van de wijk heeft vanwege sloop en nieuwbouw zijn oude karakter verloren. De rest is in 1977 als beschermd monument verklaard en kon aldus voor sloop behoed worden.
Villawijkje, gebouwd tussen 1910 en 1940 langs de hier stijle oever van het Amahagge-kanaal. Het wijkje ligt door het Lomala-bos afgescheiden van de rest van de stad en heeft daarom het karakter van een dorp. Al vanaf ca. 1960 komt de gemeente regelmatig met plannen om de wijk langs het kanaal in de richting van de stad uit te breiden. Hiervoor zou een lange brede strook van het bos moeten verdwijnen, wat telkens weer op grote bezwaren stuit en tot acties en protesten leidt.
(letterlijk: Gasveld). Terrein van de voormalige gasfabriek. Omstreeks 2000 is met de sloop van de fabriek begonnen en worden hier woningen gebouwd. Zie verder de kaart met beschrijving
.
© Rolandt Tweehuysen