Ministers botsen over mobiliteit

En er is inderdaad sprake van "zwalkend beleid" omdat er twee ministers gaan over de vraag hoe men zich in Spokanië het beste kan verplaatsen, ofwel de mobiliteit. Minister Sidôn Quleeše van Infrastructuur, Landinrichting en Waterstaat is verantwoordelijk voor de concrete invulling van het beleid, wat grofweg betekent dat hij gaat over de aanleg van spoorlijnen en autowegen. Minister Cales Lâgte-Johânaler van Verkeer en Mobiliteit heeft alles te zeggen over de abstracte invulling, wat globaal wil zeggen dat hij bepaalt of er nu meer treinen moeten rijden, of dat je je makkelijker met de auto moet kunnen verplaatsen.

Omdat er in de Spokanische politiek niet zoiets bestaat als een "regeerakkoord", maar veeleer van een "beleidsstrategie" die wordt uitgezet door overleg tussen de adviseurs van de Koning, de Volksvertegenwoordiging en nog wat andere instanties, zijn coalitiepartners niet gebonden aan van te voren gemaakte afspraken, op basis waarvan de coalitie is gevormd. Dit wreekt zich vooral op beleidspunten waarvoor twee of meer ministeries verantwoordelijk zijn, en erger nog, als de ministers tot verschillende partijen met afwijkende ideologieën behoren. Minister Sidôn Quleeše behoort tot de AZR, een centrum-linkse partij met een gematigde voorkeur voor vrijemarktwerking. Hij wenst een aanzienlijk bedrag uit te geven aan achterstallig wegonderhoud, de aanleg van nieuwe wegen en de bouw van betere bruggen en tunnels. Impliciet wenst hij het particuliere autobezit te faciliteren waarbij het openbaar vervoer een grotere eigen verantwoordelijk zou moeten krijgen, ofwel: zelf moet investeren in verbeteringen.
Minister Cales Lâgte-Johânaler daarentegen is lid van de CSP, de Conservatieve Staatspartij die niets ziet in privatisering of "geforceerde ontwikkeling". Dat laatste is een eufemisme voor: niet meer geld uitgeven dan strikt noodzakelijk is. Hij verzet zich dan ook hevig tegen de grote investeringen in infrastructuur; hoogstens kan het achterstallige wegonderhoud aangepakt worden als dat de verkeersveiligheid ten goede komt. Verder dient volgens hem het openbaar vervoer net zo'n eerlijke kans te hebben als het particuliere autobezit, wat betekent dat de overheid ook aan het openbaar vervoer financieel moet bijdragen.

Rapport leidt tot ruzie

Het rapport "Wegen naar de Toekomst" (Mirras helkara ef Arfinvelkiy) dat minister Quleeše op 22 november aan de Volksvertegenwoordiging heeft gepresenteerd opdat deze zich een beeld kan vormen van wat de minister van plan is, is dan ook geheel in het verkeerde keelgat geschoten van minister Lâgte-Johânaler. Op een persconferentie, gisteren, zei hij: "Over zo'n primair onderwerp als mobiliteit kan collega Quleeše niet alleen beslissen. Het is weinig elegant om een eenzijdig rapport als discussiestuk aan de Volksvertegenwoordiging aan te bieden, waar ik niet bij betrokken ben. Mobiliteit is een issue waar onze beide ministeries over gaan. Ik ben dan ook van mening dat elk meningsvormende stuk dat aan de Volksvertegenwoordiging wordt aangeboden, een stuk van ons beiden dient te zijn. Indien collega Quleeše een weg inslaat, die niet de mijne is, heb ik geen vertrouwen meer in hem. Het is nu aan mijn partij en aan diens geloofsgenoten om een motie van wantrouwen tegen mijn collega in te dienen. Ik zou de Volksvertegenwoordiging willen oproepen dat zij haar verantwoordelijkheid in deze neemt."

Zulke woorden liegen er niet om. Het is zeer uitzonderlijk dat een minister de Volksvertegenwoordiging oproept om een motie van wantrouwen tegen een andere minister in te dienen, met zelfs het risico dat het gehele kabinet valt. Mavy Itell-Sinto-Recc, professor Bestuurskunde aan de Gemeente-Universiteit van Trondom deelt desgevraagd mee dat er wellicht sprake is van een strafbaar feit. Ze legt uit: "Ministers die op een dergelijke wijze proberen de Volksvertegenwoordiging te beïnvloeden, maken zich naar mijn idee schuldig aan chantage of omkoping. Want zo'n beïnvloeding gebeurt natuurlijk niet 'zomaar'. Er staat iets tegenover. Onderzocht zou nog kunnen worden wat de 'beloning' is voor de Volksvertegenwoordigers die zo'n motie van wantrouwen daadwerkelijk in opdracht van een minister indienen. Ik vrees dat dit een onverkwikkelijk juridisch spel gaat worden dat een integer beleid niet ten goede komt."
De nabije toekomst zal uitwijzen hoe zich dit ontwikkelt.